Naar het einde van de wereld (en weer terug)

‘Doet u even mee via Google Maps?’ Laten we beginnen met een korte samenvatting van de plaatsen die we in de afgelopen 2 weken hebben aangedaan sinds de laatste blog. We zijn in de vorige blog geëindigd in El Chaltén, waar we net 2 dagen zaten. Na nog 2 dagen zijn we vervolgens via El Calafate door gevolgen naar Bariloche, daar 4 dagen doorgebracht en weer terug gevolgen naar El Calafate. Vandaar uit de Perito Moreno Glacier bezocht, en de dag erna vertrokken richting de zuidelijkste stad van de wereld: Ushuaia, waar we ook 4 dagen zijn geweest. Van daaruit zijn we vandaag naar Porvenir gereden, waar we overnachten. En morgen steken we de straat van Magellaan over met de ferry naar Punta Arenas waar ons Patagonie avontuur eindigt. Lekker gepingpong dus, maar dat krijg je met van die last minute besluiten om toch Bariloche en het Vuurland (daar ligt Ushuaia op) te gaan checken.

Door ons gereis door Patagonië zijn we ook weer wat paspoortstempels rijker, we zijn meerdere malen de grens tussen Chili en Argentinië en vice versa overgegaan. Dat is ook bijna niet te voorkomen als je Patagonië bezoekt. Maar de grensovergangen gaan steeds redelijk smooth. Wel valt op dat Chili het allemaal wat serieuzer neemt dan Argentinië. Als je Chili in wilt wordt alle bagage door de scanner gehaald en de auto wordt ook nog even gecheckt op eventuele verboden waren (bijvoorbeeld vers fruit). Bij Argentinië wordt er alleen maar naar formulieren en paspoorten gekeken, stempels gegeven en dat is het dan ook. Maar bij beide landen gaat het dus steeds erg smooth, nauwelijks rijen en de medewerkers zijn erg vriendelijk. Een keer kregen we het wel wat benauwd: Er werd gevraagd of wij konden aantonen dat Wende wel onze dochter is... Daar is nog nooit eerder naar gevraagd tijdens deze reis maar ook nooit bij eerdere andere reizen die we met haar hebben gemaakt. Het staat inderdaad ook helemaal niet in het paspoort, dus wel een punt. Maar goed, toen we de meneer aldaar vertelde dat hij een punt had, maar dat het wel bijzonder is dat er niet naar gevraagd werd in Canada, de VS, en alle andere grenscontroles in Chili en Argentinië, mochten we gelukkig toch wel door. Behoorlijk lullig als je strand bij grenspost ‘in de middle of nowhere’ om die reden.

Ok, maar we pakken de draad weer op vanaf de vorige blog waar we zijn geëindigd in El Chaltén. Daar hebben we super mooie hikes gemaakt, zie de foto’s. Met name de hike op de laatste dag, wat eigenlijk een niks doen dag moest worden (wasjes doen, boodschappen, auto voltanken en dorpje verkennen), was super mooi. Maar de FOMO was te sterk na het lezen van een tripadvisor review over een hike een uurtje rijden uit El Chaltén, en... off we went. Gelukkig, want dit was echt prachtig. Uurtje omhoog wandelen door een sprookjesbos met kabbelende beekjes, en vervolgens uit komen bij een azuurblauw meer met een gletsjer, wow! El Chaltén was ook weer goed voor veel wild life, weer meerdere condors gezien maar ook een gordeldier.

Na El Chaltén zijn we gevlogen naar Bariloche  waar we 4 dagen verbleven. Dit was even een omschakeling, het verschil tussen wandelaarsdorpje El Chaltén met de ‘metropool’ Bariloche was behoorlijk groot. Welkom terug in de bewoonde wereld! We zijn hier met name heen gegaan voor 2 punten: 1. Auke ging mee doen aan een 15km wedstrijd in Villa la Angostura (een uur rijden vanaf Bariloche) en 2. Het uitzichtpunt in de 7 meren omgeving opzoeken die Chris Zegers in het programma 3-op-reis omschreef als de mooiste plek op aarde... Duidelijk plan toch? De dag van aankomst eerst een hoog nodig bezoekje gebracht aan de Argentijnse Arne (de tandarts) voor Auke zijn gebit. De dag erop was het super mooi weer en dus heel geschikt om op zoek te gaan naar het uitzichtpunt dat ergens in het 7 meren gebied moest liggen (Ruta de los Siete Lagos is een weg tussen Villa la Angostura en San Martin de los Andes van circa 150km, en begint op een uur rijden van Bariloche). Ook werd deze weg omschreven als een ‘breathtaking trip’ in de Lonely Planet. Veelbelovend! Nou... dat viel een beetje tegen. Geen Chris Zegers uitzichtpunt te bekennen en de meren waren wel mooi, maar zeker niet een must-see, en helemaal niet gezien de km’s die je er voor moet rijden... Jammer. De volgende dag was het race day voor Auke, het Zuid-Amerikaans kampioenschap, 15km rennen met bonus 800 hoogtemeters. Dit viel hem toch wat zwaarder dan verwacht, maar de afgelopen maanden kon hij ook nauwelijks ‘echt’ trainen. Uiteindelijk 37ste van >500 deelnemers en ongeveer in de tijd gelopen die hij wilde, toch niet slecht. De volgende dag was de herkansing voor missie ‘vind het Chris-Zegers-uitzichtpunt’. Na wat verdere research gedaan te hebben die avond ervoor, blijkt dat meneer Zegers glashard stond te liegen. Het uitzichtpunt ligt helemaal niet in het 7 merengebied maar zo’n 20 minuten rijden vanuit Bariloche de andere kant op en is te bereiken met een stoeltjeslift. Ook bestaat er helemaal niet een uitzichtpunt dat het 7 meren uitzicht punt heet. En zo klopte wel wat meer zaken niet die meneer Zegers voorzag van uitleg. Maar.... het goede nieuws was dat we het punt nu wisten te vinden en eenmaal daar aangekomen moeten we zeggen dat meneer Zegers wel een punt had wat betreft de schoonheid van het daar aan te treffen uitzicht. Heel prachtig (maar niet het allermooiste). He he, missie volbracht.

Na Bariloche zijn we terug gevlogen naar El Calafate waar we een bezoek brachten aan de Perito Moreno gletsjer. WOW! Prachtig en indrukwekkend, niet te doen zo mooi. Nog mooier dan het Chris Zegers uitzichtpunt, haha. We hebben de gletsjer bekeken via een kilometerslange wandelplatform, maar zijn we er ook langs gevaren met de boot. Je hoorde het ijs kraken en we hebben ook meerdere malen hele stukken in het water zien vallen, awesome! Hier hebben we bijna de hele dag doorgebracht. Bekijk zeker ook hiervan de foto’s! El Calafate zelf was behoorlijk toeristisch en drukker dan El Chaltén, ook te merken aan de lege pinautomaten en benzinepompen (ja, die zijn wel vaker leeg in deze omgeving). Zodra een benzinepomp weer gevuld is kunnen er behoorlijke lange rijen ontstaan bij de pompen, bijzonder.

Vanuit El Calafate zijn we vervolgens begonnen aan de lange reis naar het einde van de wereld, zoals Ushuaia ook wel wordt genoemd: Fin del mundo (jajaja, ons Spaans gaat met sprongen vooruit :P ). Daarvoor een lange reis gehad van 2 dagen, 2 grensovergangen, een ferry oversteek, een sneeuwstorm en een overnachting in het dorpje Cerro Sombrero (inderdaad: een bergje in de vorm van een sombrero), wie kent het niet. Uiteindelijk goed aangekomen in Ushuaia. Het is een bijzondere stad aan het Beagle kanaal omringd door besneeuwde bergtoppen. Dit is ook het vertrekpunt voor Antarctica cruises, wat goed te merken was aan de soort toeristen, souveniershops en boten die in de haven lagen. Daarnaast kun je vanaf hier ook boottochten doen om o.a. pinguïns te zien. Die boot hebben wij helaas moeten missen, alles was al volgeboekt. Wel zouden we nog een kans hebben dat er last minute een plaats vrij kwam en dat was op 1,5 uur rijden vanaf Ushuaia, bij Estancia Harberton (eerste Estancia van Vuurland, check wikipedia, interessante geschiedenis). Daar hadden we op gegokt maar helaas na 2 uur wachten daar, toch geen plek. Behoorlijk balen, maar we hebben weer geleerd dat sommige dingen helaas toch echt van te voren gepland en geboekt moeten worden.

Vandaag gelukkig een herkansing gehad wat betreft de pinguïn spot. Op de weg tussen Ushuaia en Porvenir kwamen we bijna zo goed als langs (15km onverharde weg omrijden) een uitkijkpunt voor koningspinguïns: Parque Pingüino Rey. Beschermd en onderhouden door koningspinguïnonderzoekers. Daar zijn we uiteraard even heen gegaan en dat was erg tof om te zien. Zo’n kleine 100 koningspinguïns stonden daar in een groepje. Je kon ze vanachter een schot op zo’n 50 meter afstand waarnemen. Ook waren er jonkies, grote bruine pluizenbollen, die om de zoveel minuten floten voor meer voedsel, waarop papa of mama aan kwam gewaggeld om ze te voorzien van meer eten.

Over het voeden van kinderen gesproken (mooi bruggetje toch?), dit is het enige wat vaker wat lastiger is met Wende. En dan met name uit eten in restaurants. Aangezien de wereld een grote speeltuin is, is alles super interessant behalve je eten op je bord. Ook lijkt ze dan alleen patat en brood lekker te vinden, niet het dieet wat wij helemaal voor ogen hebben voor haar. Daarnaast zijn veel restaurants ook pas open vanaf 19:00 (als je gelukt hebt, sommige ook pas om 20:30). Daarom proberen we toch vaak zelf te koken.

Daarvoor moet je wel boodschappen doen en dat kan soms ook een uitdaging zijn hier. We hebben nog nooit zulke lange rijen gezien in de supermarkten. Gelukkig niet overal maar rijen met meer dan 10 mensen is niet echt bijzonder te noemen. Ushuaia spande de kroon. Kassa 1 en 2 hadden elk een rij met 20 wachtende mensen en de overige 10 geopende kassa’s waren alleen voor mensen met een speciale buzzer. Wat bleek, je pakt bij binnenkomst van de supermarkt een buzzer die je activeert. Vervolgens zie je hoeveel minuten het duurt voordat je wordt gebuzzed om bij een kassa te mogen komen afrekenen. Maar het gevolg hiervan was dat iedereen met een buzzer een stuk of 4 van die dingen bij zich had, en dan ging afrekenen bij de eerste kassa die vrij was. Vervolgens de andere 3 buzzers nog geactiveerd zijn maar niet gebruikt worden en de buzzer kassa’s daarom vaak aan het wachten waren op mensen die allang eerder hadden afgerekend... Echt geen idee wat hier het voordeel van was, en nog nooit eerder gezien. Maar boodschappen doen kan je dan zo een uur kosten omdat je 80% van de tijd staat te wachten om te mogen afrekenen. Ze zouden eens moeten dat er supermarkten in Nederland zijn die je boodschappen gratis meegeven als er teveel mensen staan te wachten... wow.

Maar goed, behalve met het eten, heeft Wende het goed naar haar zin. Alle wilde lama’s worden vrolijk begroet met PAARD! en ‘bye bye’ wordt standaard geroepen bij het verlaten van een winkel, grenscontrole of restaurant. Super fijn.

Bedankt weer voor alle reacties op onze vorige blog. Leuk leuk leuk. Helaas niet gelukt om een wekelijkse update te doen, maar je hebt het ook met reizen best druk, hahaha. Tot de volgende blog!

De afgelopen tijd hebben we overnacht in de volgende plaatsen:
Zaterdag 10 nov t/m dinsdag 13 nov: Andino Aparts (El Chaltén) 
Woensdag 14 nov t/m vrijdag 17 nov: Apart Hotels Villa Huapi (Bariloche – Dina Huapi)
Zaterdag 18 nov t/m zondag 19 nov: Terraza Coirones Hotel (El Calafate)
Maandag 20 nov: Hosteria Tunkelen (Cerro Sombrero)
Woensdag 21 nov t/m vrijdag 23 nov: Terra Incognita (Ushuaia)
Zaterdag 24 nov: Cabaña Fco Sampaio (Porvenir)