Wandel Walhalla Patagonië

De dagen zijn we onderhand helemaal kwijt en het is alweer anderhalve week verder sinds onze vorige update. Wij zitten nu in El Chaltén (Argentinië), een dorpje volledig ingericht op outdoor, waar we voor een paar dagen in een appartement zitten. Je zet één voet uit ons appartement en je staat al op de route naar de trails, heel chill!

Maar goed, hierbij een recap van de afgelopen anderhalve week (ow shit... wat hebben we ook alweer allemaal gedaan..). We zijn begonnen met onze aankomst in Santiago, zoals te lezen was in de vorige update. Daar zaten we in een oud appartementencomplex midden in het centrum. We konden vanuit daar de stad goed verkennen en wat US Dollars omruilen voor Chileense Pesos (we hebben een stapel dollars gepind in de VS, omdat we hoorden dat geld regelen in het Argentijnse deel van Patagonië ingewikkeld kan zijn). Santiago is een chille stad, prima om een paar dagen te vertoeven en onze ‘hola’ en ‘buenos dias’ te oefenen.

Na een paar dagen zijn we doorgevlogen naar Punta Arenas in het zuiden van Chili. Een binnenlandse vlucht van circa drie uur lang. Super mooi, we zaten aan de goede kant van het vliegtuig en het was grotendeels helder waardoor we bijna heel Chili en de Andes hebben kunnen zien vanuit de lucht. Chili is heel uitgerekt en we kregen het gevoel dat we in de buurt van het eind van de wereld kwamen.

Bij aankomst in Punta Arenas stond een mooie 4x4 bij de verhuurmaatschappij op ons te wachten om door Patagonië te cruisen. Ellenlange busritten zien we niet zo zitten met Wende (ook zonder haar overigens) en met eigen vervoer hebben we meer flexibiliteit. Het afhalen en regelen bij de verhuurder ging gelukkig makkelijk en goed, we lazen in de Lonely Planet dat er dure internationale verzekeringen bij zouden komen als je over de grens ging met Argentinië (wat we meerdere keren gaan doen), maar dit zat gelukkig bij de huurprijs inbegrepen. Het was hier wel weer 20 graden kouder dan in Santiago, dus voor het eerst sinds Canada de (winter)jassen weer aan.

In Punta Arenas hadden we een mooi appartement bestaande uit 2 etages. Wende kon dus helemaal los gaan op de trap (en papa en mama moesten veel opletten). Punta Arenas (overigens Spaans voor zanderige punt) is een rustig gezellig stadje met veel wind, felgekleurde huisjes en mooie vergezichten over het water en landschap. Hier schijnt overigens ook één van de mooiste begraafplaatsen van Zuid Amerika te zijn. Die hebben we daarom gechecked en het was zeker bijzonder, een ratjetoe aan graven uitlopend van een vaasje in de muur tot hele tempels. Deze verzameling maar ook de aparte bomen op de begraafplaats maakte het speciaal.

Auke had daarnaast een mooie hike op het oog, Mount Tarn. Een kleine berg van 850 meter op het zuidelijkste puntje van het vaste land van Zuid Amerika die op anderhalf uur rijden (op een deel onverharde weg) van Punta Arenas ligt. Charles Darwin had deze berg ook beklommen op zijn trip met de Beagle en tijdens de beklimming vond hij de eerste ammonieten fossielen die ooit in Zuid-Amerika gevonden waren. De Tripadvisor suggesties hierover waren wat vaag maar wel allemaal heel positief, dus we gingen het maar gewoon proberen. Nou dat werd wel een avontuur... De weersvoorspellingen waren al grillig. Het bleef zo goed als droog, maar op de top van de berg werd een wind voorspelt van 75 km p/u (windkracht 8/9). De wind kwam uit het westen, dus wij zouden in de luwte lopen. Op Tripadvisor stond niet wat de beste tijd in het jaar was, maar goed gewoon kijken hoe het gaat. De eerste kilometers gingen redelijk gemakkelijk. We moesten blubber en drassig mos ontwijken, daarna een stuk door een bos met omgevallen bomen. Ten slotte kwamen we boven de boomgrens uit waar er nog veel sneeuw lag. We zakten soms tot knie en zelfs liesdiep in de sneeuw, waren het ‘pad’ (die alleen te herkennen was aan hier en daar een lintje na de boomgrens) kwijt en de wind begon echt aan te trekken waardoor de gevoelstemperatuur flink onder nul zakte. Wende had er intussen genoeg van en na lang zwoegen begonnen we om te keren. Auke maakte nog een foto iets hoger op de richel, maar werd er bijna vanaf geblazen en was Annemiek en Wende bijna kwijt. Vallend, glijdend en zeiknat van de sneeuw en blubber hebben we rechtsomkeert gemaakt. Dat we helemaal alleen op de berg waren, we zijn echt helemaal niemand tegengekomen, en in de verte expeditie schepen zagen maakte wel dat we erg ver van de bewoonde wereld waren. Een hele bijzondere ervaring, die Darwin overigens goed beschreef in zijn dagboek (voor de liefhebber):

On a former occasion, when the Beagle was here in the month of February, I started one morning at four o'clock to ascend Mount Tarn, which is 2600 feet high, and is the most elevated point in this immediate neighbourhood. We went in a boat to the foot of the mountain (but not to the best part), and then began our ascent. The forest commences at the line of high-water mark, and during the two first hours I gave over all hopes of reaching the summit. So thick was the wood, that it was necessary to have constant recourse to the compass; for every landmark, though in a mountainous country, was completely shut out. In the deep ravines, the death-like scene of desolation exceeded all description; outside it was blowing a gale, but in these hollows, not even a breath of wind stirred the leaves of the tallest trees. So gloomy, cold, and wet was every part, that not even the fungi, mosses, or ferns, could flourish. In the valleys it was scarcely possible to crawl along, they were so completely barricaded by the great mouldering trunks, which had fallen down in every direction. When passing over these natural bridges, one's course was often arrested by sinking knee deep into the rotten wood; at other times, when attempting to lean against a firm tree, one was startled by finding a mass of decayed matter ready to fall at the slightest touch. We at last found ourselves among the stunted trees, and then soon reached the bare ridge, which conducted us to the summit. Here was a view characteristic of Tierra del Fuego;—irregular chains of hills, mottled with patches of snow, deep yellowish-green valleys, and arms of the sea intersecting the land in many directions. The strong wind was piercingly cold, and the atmosphere rather hazy, so that we did not stay

De dag daarop zijn we doorgereden naar Puerto Natales waar we onszelf getrakteerd hadden op een luxe hotel met super uitzicht (zie foto’s).

Vervolgens zijn we doorgegaan naar Nationaal Park Torres del Paine. Volgens UNESCO is dit het mooiste park ter wereld. En wauw, wat is het daar mooi en wat hadden wij een geluk met het weer: veel zon en relatief weinig wind (voor de verandering). Bij aankomst werden we gelijk begroet door 2 condors die boven een azuurblauw meer zweefden, dat begon goed. We hebben hier 2 volle dagen gehiked. Het lastige was hier wel dat een verblijfplaats in het park een godsvermogen kostte en we daardoor buiten het park bleven slapen. Daarom moesten we elke dag eerst bijna 1,5 uur in de auto zitten om er te komen... Maar goed, dat was eigenlijk het enige wat wat minder was. We zijn in ieder geval getrakteerd op prachtige landschappen met mooie uitzichten en veel dieren: Condors, flamingo’s, guanaco (wilde lama’s), rhea’s/nandu’s (Zuid-Amerikaanse struisvogel) etc.

Ons avontuur zette zich vervolgens voort, door naar Argentijns Patagonië. Iets ambitieus wellicht, maar het plan was om 1x door te rijden naar El Chaltén, zo’n 400km verderop (een grensovergang, kans op grote delen onverharde weg, geen benzinepomp onderweg, een groot niemandsland etc.). Ok, positieve vibes, een volle tank en veel voedsel ingeslagen, let’s go. Stop 1: De grens Chili-Argentinie, dit ging erg smooth, althans het stuk aan de Chileense kant. Doorrijden over een stukje no-man's-land naar de Argentijnse controle. Halverwege dit stuk veranderde de o-zo-fijne verharde weg in een onverharde weg, waarop we vervolgens d.m.v. een groot bord vrolijk welkom geheten werden in Argentinië... Hmmm... En daar is Stop 2: De Argentijnse controle. Dit ging echter ook heel smooth, paspoort open, stempeltje, 1 loket verder voor de autopapieren, stempeltje en door. Geen enkele controle op bagage of wat dan ook, dat hebben we wel eens anders mee gemaakt. Maar prima zo. Weer vrolijk doorrijden, en de weg was weer verhard. Stop 3: Op een random kruispunt was een controle, even de paspoorten laten zien aan meneer de agent (of leger meneer, geen idee eigenlijk) en we konden weer door. Echter moesten we afslaan op deze weg, en de weer oh zo fijne verharde weg veranderde voor de komende 100 km in een kiezelpad... Hobbel de bobbel verder, ging eigenlijk best prima, en we kwamen weer op een verharde weg. Stop 4: Oh, kijk een mooie mirador (uitzichtpunt). Even erop rijden, foto’s maken van het mooie uitzicht, wauw, en doorrijden. Vroem.... hmmm... Wat maakt de auto een raar geluid, handrem eraf? Ja... hmm, als ik die kant opstuur hoor ik niks maar de andere kant op wel weer dat rare geluid... Toch maar even stoppen. Stop 5: F*CK, platte band... OK, keep calm... Gelukkig had Auke die ochtend de Engelstalige handleiding van de huurauto gedownload (super handige tip als je niet zo thuis bent in auto’s) en geheel volgens de instructie hebben we de band vervangen met de reserve. Nog even scherp op veiligheid, van te voren netjes een gevaren driehoekje geplaatst en reflecterend vestje aan, al reed er bijna geen hond langs, maar goed. Dit ging uiteindelijk ook heel smooth, ondanks de eerste keer, go team Auke en Annemiek, en weer doorrijden. En gelukkig was de weg verhard tot aan El Chaltén, Woohoo!! Onze eerste stop in El Chaltén, Stop 6, was bij Nelson (de automonteur van het dorp) en binnen een halfuur was onze platte band ook weer gefixt! Yes! Door naar het appartement, Stop 7 en de laatste!    

Zo, dus nu zijn we goed aangekomen in El Chaltén, waar we al een paar mooie hikes hebben gemaakt. Maar daarover in de volgende blog meer. Bedankt weer voor alle reacties, erg leuk! A.s. woensdag vliegen we trouwens naar Bariloche, dat is een plaats wat noordelijker. Hier wilde Annemiek al graag naar toe (Chris Zegers, 3-op-reis, beweert namelijk dat dit de mooiste plek op aarde is waar hij ooit is geweest) maar het lag wat uit de route. Maar nu is het toeval zo dat daar ook een hardloopwedstrijd is waar Auke graag aan mee wilt doen, dus 2 weken terug toch besloten om er een stop te maken en de vliegtickets geboekt. Dit scheelt ons in ieder geval twee volle dagen in de auto zitten. Tot de volgende update! (De foto's zullen waarschijnlijk wat later verschijnen, uploaden gaat hier niet zo rapido...)

De afgelopen tijd hebben we (en gaan we) overnacht(en) in de volgende plaatsen:
Zondag 4 nov t/m dinsdag 6 nov: Apartamentos Entre Fronteras (Punta Arenas)
Woensdag 7 nov: Hotel Simple Patagonia (Puerto Natales)
Donderdag 8 nov t/m 9 vrijdag nov: Hotel Posada 3 Pasos (Torres del Payne)
Zaterdag 10 nov t/m dinsdag 13 nov: Andino Aparts (El Chaltén)